-
Warto zobaczyć
Obowiązki właścicieli zwierząt domowych
- Osoby będące właścicielami psów i innych zwierząt domowych są zobowiązane do sprawowania właściwej opieki, a w szczególności dozoru nad nimi, jeżeli zwierzę znajduje się na terenie niezabezpieczonej nieruchomości, z której zwierze może się samodzielnie wydostać.
- Na tereny użytku miejskie psy mogą być wyprowadzane tylko na smyczy a psy rasy uznawanej za agresywną dodatkowo z nałożonym kagańcem. Zwolnienie psa ze smyczy jest dozwolone tylko w miejscach mało uczęszczanych i pod warunkiem, że pies ma kaganiec, a właściciel ma możliwość sprawowania bezpośredniej kontroli nad nim.
- Zabrania się wprowadzania psów na teren boisk, placów zabaw, piaskownic i innych miejsc służących do zabawy dzieci, a także placówek handlowych, gastronomicznych i innych obiektów użytku publicznego. Postanowienie to nie dotyczy osób niewidomych, korzystających z psów przewodników.
- Padłe zwierzęta domowe należy przekazać do unieszkodliwienia przedsiębiorcy prowadzącemu działalność w tym zakresie.
- Właściciele zwierząt domowych są zobowiązani do natychmiastowego usunięcia spowodowanych przez nie zanieczyszczeń z terenów i pomieszczeń przeznaczonych do użytku publicznego i umieszczenie ich w pojemnikach na odpady komunalne. Postanowienie to nie dotyczy osób niewidomych, korzystających z psów przewodników.
- Gmina finansuje zakup specjalnych przeznaczonych na psie „kupy” worków, które znajdują się w dystrybutorach specjalnych koszy Można się w nie również zaopatrzyć w następujących punktach: Straż Miejska, ul. Męczenników Oświęcimia 43, Sklep „Cztery pory roku”, ul. Męczenników Oświęcimia 48, Przychodnia weterynaryjna „Pro Animal” ul. Szymały 9a, Sklep Art. Przemysłowe i Naprawa RTV, ul. św. Wojciecha 93, Filia Miejska Biblioteki Publicznej, ul. Knosały 61a, Administracja SM „Nasz Dom”, ul. Knosały 61a, Urząd Miasta, Referat Ochrony Środowiska, ul. Kużaja 17, Księgarnia „Rojca”, ul. Gwarków 55, Administracja SM „Nasz Dom” ul. Nałkowskiej 1e/3a.
Każde zwierzę wymaga humanitarnego traktowania
Pragniemy zwrócić Państwa uwagę na obowiązki, jakie biorą na siebie osoby decydujące się na posiadanie zwierząt domowych. Polegają one na zapewnieniu im pomieszczenia chroniącego je przed zimnem, upałami i opadami atmosferycznymi, umożliwiającego swobodną zmianę pozycji ciała, z dostępem do światła dziennego, jak również zapewnieniu odpowiedniej karmy i stałego dostępu do wody.
Program opieki nad zwierzętami
Celem programu jest zapobieganie bezdomności zwierząt, a więc ograniczenie populacji bezdomnych zwierząt poprzez sterylizację, kastrację zwierząt domowych w szczególności psów i kotów oraz zapewnienie im dalszej opieki. Wyłapywane bezdomne psy są przewożone bezpośrednio do schroniska, natomiast dziko żyjące koty po przeprowadzeniu zabiegu sterylizacji bądź kastracji wracają do miejsc macierzystych bądź trafiają do adopcji. W przypadku, gdy zostaje wyłapane zwierzę mające właściciela można je odebrać w schronisku w terminie 14 dni od dnia wyłapania. Po upływie tego terminu, jeżeli nie zgłosi się właściciel zwierzę pozostaje w dyspozycji schroniska na zasadach obowiązujących w schronisku.
W ramach w/w programu Gmina prowadzi i finansuje również usypianie ślepych miotów zwierząt.
Pamiętaj
Osoba, która zauważy porzuconego psa lub kota, w szczególności pozostawionego na uwięzi, ma obowiązek powiadomić o tym najbliższe schronisko dla zwierząt, straż gminną lub Policję.
Zgodnie z ustawą o ochronie zwierząt zabrania się znęcania nad zwierzętami
Przez znęcanie się nad zwierzętami należy rozumieć zadawanie albo świadome dopuszczanie do zadawania bólu lub cierpień, a w szczególności:
- umyślne zranienie lub okaleczenie zwierzęcia, niestanowiące dozwolonego prawem zabiegu lub doświadczenia na zwierzęciu, w tym znakowanie przez wypalanie lub wymrażanie, a także wszelkie zabiegi mające na celu zmianę wyglądu zwierzęcia,
- używanie do pracy albo w celach sportowych lub rozrywkowych zwierząt chorych, a także zbyt młodych lub starych oraz zmuszanie ich do czynności, których wykonywanie może spowodować ból,
- bicie zwierząt przedmiotami twardymi i ostrymi,
- używanie uprzęży, pętl, stelaży, więzów lub innych urządzeń zmuszających zwierzę do przebywania w nienaturalnej pozycji, powodujących zbędny ból, uszkodzenia ciała albo śmierć,
- dokonywanie na zwierzętach zabiegów i operacji chirurgicznych przez osoby nieposiadające wymaganych uprawnień bądź niezgodnie z zasadami sztuki lekarsko-weterynaryjnej, bez zachowania koniecznej ostrożności i oględności oraz w sposób sprawiający ból, któremu można było zapobiec,
- złośliwe straszenie lub drażnienie zwierząt,
- utrzymywanie zwierząt w niewłaściwych warunkach bytowania, w tym utrzymywanie ich w stanie rażącego zaniedbania lub niechlujstwa, bądź w pomieszczeniach albo klatkach uniemożliwiających im zachowanie naturalnej pozycji,
- porzucanie zwierzęcia, a w szczególności psa lub kota, przez właściciela bądź przez inną osobę, pod której opieką zwierzę pozostaje,
- stosowanie okrutnych metod w chowie lub hodowli zwierząt,
- organizowanie walk zwierząt,
- obcowanie płciowe ze zwierzęciem (zoofilia),
- wystawianie zwierzęcia domowego na działanie warunków atmosferycznych, które zagrażają jego zdrowiu lub życiu,
- utrzymywanie zwierzęcia bez odpowiedniego pokarmu lub wody przez okres wykraczający poza minimalne potrzeby właściwe dla gatunku.
Zabrania się również
- wprowadzania do obrotu zwierząt domowych na targowiskach, targach i giełdach,
- prowadzenia targowisk, targów i giełd ze sprzedażą zwierząt domowych,
- wprowadzania do obrotu psów i kotów poza miejscami ich chowu lub hodowli - nie dotyczy podmiotów prowadzących schroniska dla zwierząt oraz organizacji społecznych, których celem statutowym jest jest ochrona zwierząt,
- puszczania psów bez możliwości ich kontroli i bez oznakowania umożliwiającego identyfikację właściciela/opiekuna - nie dotyczy terenu prywatnego, jeżeli teren ten jest ogrodzony w sposób uniemożliwiający psu wyjście,
- rozmnażania psów i kotów w celach handlowych - nie dotyczy hodowli zwierząt zarejestrowanych w ogólnokrajowych organizacjach społecznych, których statutowym celem jest działalność związana z hodowlą rasowych psów i kotów.
Utrzymywanie psa rasy uznawanej za agresywną
Zgodnie z art. 10 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt prowadzenie hodowli lub utrzymywanie psa rasy uznawanej za agresywną na terenie wymaga zezwolenia wydanego przez tut. Burmistrza. Zezwolenia takiego nie wydaje się, a wydane cofa, jeżeli pies będzie lub jest utrzymywany w warunkach i w sposób, które stanowią zagrożenie dla ludzi lub zwierząt. Więcej informacji w tym zakresie znajduje się w opisie procedury dotyczącej uzyskania takiego zezwolenia.
Zachęcamy do zapoznania sie z materiałami (ulotkami i poradnikami) znajdującymi się na stronie Ministerstwa Gospodarki, dotyczącymi użytkowania azbestu, pozbywania się azbestu i zagrożeń zwiazanych z azbestem:
Co to jest azbest?
Azbest jest nazwą handlową włóknistych minerałów, które pod względem chemicznym są uwodnionymi krzemianami metali, zawierającymi w swoim składzie: magnez, sód i wapń. Zgodnie z ustawą z dnia 19 czerwca 1997 r. o zakazie stosowania wyrobów zawierających azbest (Dz. U. z 2004 r. Nr 3, poz. 20, ze zm.), azbestem nazywane są następujące włókniste krzemiany:
- azbest chryzotylowy, nr CAS 12001-29-5,
- azbest krokidolitowy, nr CAS 12001-28-4,
- azbest amozytowy (gruenerytowy), nr CAS 12172-73-5,
- azbest antofilitowy, nr CAS 77536-67-5,
- azbest tremolitowy, nr CAS 77536-68-6,
- azbest aktynolitowy, nr CAS 77536-66-4.
Rodzaje azbestu
Wyróżniane są dwie grupy azbestów: grupa serpentynów i grupa azbestów amfibolowych. Do serpentynów należy azbest chryzotylowy (azbest biały), który był wydobywany i stosowany w największych ilościach. W grupie azbestów amfibolowych znaczenie mają dwie odmiany: azbest amozytowy (azbest brązowy) i azbest krokidolitowy (azbest niebieski).
W Polsce wyroby twarde wykorzystywane były do produkcji płyt azbestowo-cementowych jako materiał budowlany w postaci płyt płaskich, falistych oraz rur azbestowo-cementowych. Płyty płaskie i faliste wykorzystywane były do krycia dachów, rzadziej do elewacji budynków gospodarczych i mieszkalnych czy przemysłowych. W znacznie mniejszych ilościach produkowane i stosowane były inne wyroby azbestowo-cementowe, tj. rury służące do wykonywania instalacji wodociągowych i kanalizacyjnych oraz przewody kominowe czy zsypy w budynkach wielokondygnacyjnych.
Jakie są zagrożenia?
Ekspozycja na pył azbestu stanowi poważne zagrożenie dla zdrowia ludzi. Problem zagrożenia nowotworami powodowanymi włóknami azbestu istnieje nadal, pomimo coraz lepszej ochrony pracy w kontakcie z azbestem. Zapadalność na nowotwory złośliwe, w szczególności raka płuca i międzybłoniaka opłucnej, jest ściśle związana ze stężeniem włókien azbestu w powietrzu determinowanym ilością i stanem zabudowanych i stosowanych wyrobów zawierających azbest oraz stopniem zanieczyszczenia środowiska.
Stężenie włókien azbestu w powietrzu (imisja) na danym obszarze jest bezpośrednią miarą stosowaną do określenia dawki kumulowanej, będącej podstawą szacowania ryzyka zdrowotnego związanego z zanieczyszczeniem środowiska azbestem na danym obszarze.
Głównymi skutkami narażenia na pył azbestu są: azbestoza, międzybłoniak opłucnej i rak płuca. Zachorowania na azbestozę płuc pojawiają się przy znacznym narażeniu na pył azbestu (rzędu setek tysięcy włókien na 1 m3). Na podstawie przeprowadzonych badań można uznać, iż narażenia występujące w środowisku komunalnym (do 1000 włókien/m3) są niewystarczające do wywołania azbestozy. Dla międzybłoniaka płuc oraz raka płuc zaobserwowano wzrost zachorowań osób narażonych środowiskowo na pył azbest.
Biologiczna agresywność pyłu azbestowego jest zależna od stopnia penetracji i ilości włókien, które zatrzymały się w dolnej części układu oddechowego. Włókna cienkie o średnicy poniżej 3 mikrometrów przenoszone są łatwiej i docierają do końcowych odcinków dróg oddechowych, a włókna grube, o średnicy powyżej 5 mikrometrów, zatrzymują się w górnych odcinkach dróg oddechowych. Skręcone włókna chryzotylu o dużej średnicy mają tendencję do zatrzymywania się wyżej w porównaniu z igłowymi włóknami azbestów amfibolowych, z łatwością przenikających do obwodowych części płuc. Największe zagrożenie dla organizmu ludzkiego stanowią włókna respirabilne, dostające się z powietrzem do pęcherzyków płucnych, o średnicy mniejszej od 3 mikrometrów.
Na podstawie przeprowadzonych badań znaczącego wzrostu liczby przypadków międzybłoniaka należy spodziewać się po około 50-60 latach od okresu, w którym zostało znacznie zanieczyszczone środowisko. Podstawą do oceny stężeń były badania prowadzone w latach 2004-2008, a narażenie we wcześniejszych latach oszacowane zostało na podstawie danych o wielkości produkcji wyrobów azbestowych. Szacuje się, iż ekspozycja na pył azbestowy powoduje na świecie ok. 100 tys. zgonów rocznie.
Zachęcamy również do obejrzenia filmu oraz odwiedzenia strony:
http://www.mg.gov.pl/node/11013
http://gajanet.pl/usuwanie-azbestu/film-praktycznie-o-azbescie/
Tytuł artykułu mówi chyba sam za siebie.
Na stronie, z której pochodzi – czyli www.zm.org.pl (Zielone Mazowsze) umieszczono go w kontekście sporu o dolinę Rospudy. U nas może bardziej przyziemnie, widząc coraz to nowe dzikie wysypiska śmieci w naszym mieście, z apelem o to, aby nie palić odpadów, aby nie tylko dbać o swój ogródek, ale poczuć się odpowiedzialnym za czystość całej gminy, w końcu na jej oczyszczanie wydawane są nasze wspólne pieniądze z podatków… tak do zastanowienia…
Fragmenty homilii Jana Pawła II wygłoszonej w Zamościu 12 VI 1999r.
(…) Kiedy wędruję po polskiej ziemi, od Bałtyku, przez Wielkopolskę, Mazowsze, Warmię i Mazury, kolejne ziemie wschodnie od Białostockiej aż do Zamojskiej, i kontempluję piękno tej ojczystej ziemi, uprzytamniam sobie ten szczególny wymiar zbawczej misji Syna Bożego. Tu z wyjątkową mocą zdaje się przemawiać błękit nieba, zieleń lasów i pól, srebro jezior i rzek. Tu śpiew ptaków brzmi szczególnie znajomo, po polsku. A wszystko to świadczy o miłości Stwórcy, o ożywczej mocy Jego Ducha i o odkupieniu, którego Syn doko-nał dla człowieka i dla świata. Wszystkie te istnienia mówią o swojej świętości i godności, które odzyskały wtedy, gdy "Pierworodny z całego stworzenia" przyjął ciało z Maryi Dziewicy.
Jeżeli dziś mówię o tej świętości i godności, to czynię to w duchu dziękczynienia Bogu, który tak wielkich dzieł dokonał dla nas, a równocześnie czynię to w duchu troski o zachowanie dobra i piękna, jakim Stwórca obdarował ten świat. Istnieje bowiem niebezpieczeństwo, że to, co tak cieszy oczy i raduje ducha, może ulec zniszczeniu. Wiem, że biskupi polscy wyrażali taki niepokój już przed dziewięciu laty, zwracając się do wszystkich ludzi dobrej woli w liście pasterskim na temat ochrony środowiska. Słusznie pisali, że "każda działalność człowieka jako istoty odpowiedzialnej ma swój wymiar moralny. Degradacja środowiska godzi w dobro stworzenia ofiarowane człowiekowi przez Boga-Stwórcę jako nieodzowne dla jego życia i rozwoju. Istnieje powinność należytego korzystania z tego daru w duchu wdzięczności i szacunku (...).
Z drugiej zaś strony świadomość, że dar ten przeznaczony jest dla wszystkich ludzi, stanowi dobro wspólne, rodzi również właściwe zobowiązanie względem drugiego człowieka. Dlatego też uznać trzeba, że wszelkie działania, które nie uwzględniają prawa Boga do swego dzieła, jak i prawa człowieka obdarowanego przez Stwórcę, sprzeciwiają się przykazaniu miłości. (...) Trzeba zatem uświadomić sobie, że istnieje ciężki grzech przeciwko środowisku naturalnemu obciążający nasze sumienia, rodzący poważną odpowiedzialność przed Bogiem-Stwórcą" (2.05.1989).
Jeżeli mówimy o odpowiedzialności przed Bogiem, to mamy świadomość, że tu już nie chodzi tylko o to, co we współczesnym języku zwykło się nazywać ekologią. Nie wystarczy upatrywać przyczyny niszczenia świata jedynie w nadmiernym uprzemysłowieniu, bezkrytycznym stosowaniu w przemyśle i rolnictwie zdobyczy naukowych i technologicznych, czy w pogoni za bogactwem bez liczenia się ze skutkami działań w przyszłości. Chociaż nie można zaprzeczyć, że takie działania przynoszą wielkie szkody, to jednak łatwo dostrzec, że ich źródło leży głębiej, w samej postawie człowieka. Wydaje się, że to, co najbardziej zagraża stworzeniu i człowiekowi, to brak poszanowania dla praw natury i zanik poczucia wartości życia. (…) Piękno tej ziemi skłania mnie do wołania o jej zachowanie dla przyszłych pokoleń. Jeśli kochacie tę ojczystą ziemię, niech to wołanie nie pozostanie bez odpowiedzi!
Zwracam się w szczególny sposób do tych, którym powierzona została odpowiedzialność za ten kraj i za jego rozwój, aby nie zapominali o obowiązku chronienia go przed ekologicznym zniszczeniem! Niech tworzą programy ochrony środowiska i czuwają nad ich skutecznym wprowadzaniem w życie! Niech kształtują nade wszystko postawy poszanowania dobra wspólnego, praw natury i życia! Niech ich wspierają organizacje, które stawiają sobie za cel obronę dóbr naturalnych! W rodzinie i w szkole nie może zabraknąć wychowania do szacunku dla życia, dla dobra i piękna. Wszyscy ludzie dobrej woli winni współdziałać w tym wielkim dziele. Każdy z uczniów Chrystusa niech weryfikuje styl swego życia, aby słuszne dążenie do pomyślności nie zagłuszyło głosu sumienia, które waży to, co słuszne i prawdziwie dobre.
PONE 2007 - 2008
W gminie Radzionków w latach 2007-2008 realizowano uchwalony przez Radę Miasta w październiku 2007 r. Program Ograniczenia Niskiej Emisji w budynkach jednorodzinnych. Jako Operatora odpowiedzialnego za koordynację Programu i obsługę jego uczestników wyznaczono Agencję Rozwoju Lokalnego AGROTUR S.A. z Krupskiego Młyna.
Cel Programu
Zasadniczym celem przyjętym w Programie Ograniczenia Niskiej Emisji (PONE) były działania mające na celu ochronę powietrza atmosferycznego przed tzw. „niską emisją”, czyli emitowaniem gazów i pyłów ze starych, nieekologicznych i nieekonomicznych pieców węglowych centralnego ogrzewania zainstalowanych w budynkach mieszkalnych.
Wysokość dofinansowania
Dzięki wsparciu finansowemu z Wojewódzkiego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej w Katowicach, istniała możliwość uzyskania pomocy finansowej formie dotacji przy zakupie i instalacji nowego ekologicznego kotła centralnego ogrzewania: 50% kosztów zakupu i instalacji nowego kotła, jednak nie więcej niż 6 000,00 zł oraz zakup i montaż układu solarnego: 50% kosztów zakupu montażu układu solarnego, jednak nie więcej niż 7 500,00 zł.
Efekty rzeczowe i ekologiczne
W ramach realizacji Programu zlikwidowano 52 kotły nieekologiczne opalane paliwem stałym. W ich miejsce zamontowano 52 kotły nowej generacji w tym zainstalowano:
- 41 ekologicznych kotłów węglowych nowej generacji,
- 11 kotłów gazowych,
- 22 układy solarne.
Poprzez wyżej wymieniony zakres rzeczowy zminimalizowane zanieczyszczenie powietrza oraz uzyskano poprawę środowiska lokalnego o następujący efekt ekologiczny:
- pył - 14.208 kg/a,
- SO2 - 5.347 kg/a,
- NOx - 217 kg/a,
- CO - 9.447 kg/a,
- CO2 - 430.693 kg/a,
- b-a-p - 3 kg/a.
Koszt realizacji zadania
Całkowity koszt realizacji zadania 2007-2008 wyniósł: 989.548,15 zł, z czego 472.437,03 zł, to otrzymana pożyczka WFOŚiGW w Katowicach. Udział własny mieszkańców to kwota 517.111,12 zł. Pieniądze na realizację Programu gmina Radzionków otrzymała ze środków pochodzących z pożyczki Wojewódzkiego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej w Katowicach.
Odpowiedzialność
Mieszkańcy, którzy skorzystali z Programu ONE i otrzymali dotację do wymiany kotła grzewczego i zamontowali układ solarny, przez 5 lat nie mogli instalować drugiego źródła ciepła, ani też wymieniać kotła na inny, aniżeli dopuszczony przez Operatora.
Pragniemy serdecznie podziękować Urzędowi Miasta Radzionków, a szczególnie Referatowi Ochrony Środowiska za miłą i owocną współpracę oraz wszystkim Inwestorom oraz Wykonawcom uczestniczącym w tym Programie.
ARL AGROTUR S.A.
mgr inż. Łukasz Bystrzanowski Operator PONE
Obowiązkowa deratyzacja 2 razy w roku
Z Regulaminu utrzymania czystości i porządku na terenie Gminy Radzionków wynika obowiązek przeprowadzenia dwukrotnie w ciągu roku przez wszystkich właścicieli nieruchomości obowiązkowej deratyzacji.
Obszar Radzionkowa podlega deratyzacji w ciągu każdego roku kalendarzowego, w okresach:
- wiosennym w terminie 15 marca – 30 kwietnia każdego roku,
- jesiennym w terminie 15 października – 30 listopada każdego roku.
Szczegóły w zakresie terminu oraz obowiązkowych czynności, które należy przeprowadzić w ramach deratyzacji są określane przez Burmistrza zarządzeniem. Zarządzenie to jest wywieszane na tablicy ogłoszeń w budynku głównym Urzędu Miasta, na tablicach informacyjnych, na słupach ogłoszeniowych na terenie miasta oraz publikowane na stronie internetowej Urzędu Miasta, w BIP i w prasie lokalnej.
Deratyzacja polega w szczególności na:
- zamknięciu gryzoniom dróg dostępu do budynków i pomieszczeń;
- usunięciu z terenu wszelkich odpadów żywnościowych mogących stanowić pożywienie dla zwalczanych gryzoni;
- wyłożeniu na terenie nieruchomości w terminie określonym w Zarządzeniu Burmistrza trutek do zwalczania szczurów, szczególnie w miejscach pojawiania się i żerowania gryzoni (przy śmietnikach, pomieszczeniach gospodarczych, kanałach itp.); wyłożoną truciznę należy uzupełniać w miarę zjadania jej przez gryzonie;
- umieszczeniu w miejscach wyłożenia trutki ostrzeżenia o treści: „Uwaga trucizna przeciw szczurom”;
- usunięciu trutki oraz ich pozostałości po upływie terminu określonego w zarządzeniu Burmistrza Miasta.
Sytuacje szczególne
W przypadkach uzasadnionych stanem zagrożenia sanitarnego, na wniosek Powiatowego Inspektora Sanitarnego właściciele nieruchomości są zobowiązani do natychmiastowego wyłożenia trutki.
Kontrola
Kontrola w tym zakresie, przeprowadzana przez Straż Miejską w Radzionkowie, polega na sprawdzeniu rachunków za zakup preparatów do zwalczania szczurów, bądź umowy z firmą specjalistyczną świadczącą usługi w zakresie deratyzacji oraz sposobu przeprowadzenia i skuteczności działań w zakresie deratyzacji.
Nie mam szczurów, to nie przeprowadzam deratyzacji? - Nieprawda
Tylko działania podjęte przez wszystkich właścicieli nieruchomości mogą skutecznie rozwiązać problem pojawiających się w naszym mieście szczurów!
Torby przyjazne naturze, czy na pewno?
Obecnie spotkać możemy w wielu sklepach, hipermarketach torby „przyjazne środowisku”, torby „przyjazne naturze”, jednak czy one naprawdę są przyjazne dla środowiska?
Z jednej strony jest to dobry chwyt marketingowy a z drugiej strony światełko, że idziemy w dobrym kierunku. Jednak najważniejsza w tym wszystkim jest nasza świadomość ekologiczna. Nie dajmy się złapać na chwyty reklamowe...
„Przyjazna środowisku” - termin ten nie precyzuje jakości wyrobu ale sprawia wrażenie pozytywne na konsumenta a tym samym jest dobrą reklamą dla sklepu, gdyż obecnie ekologia jest na topie.Operując skrótami ekologicznymi, półprawdami działa się na podświadomość klientów stwarzając złudzenie troski o stan środowiska naturalnego. Bardzo często jest to wprowadzanie klienta w błąd.
Producenci, handlowcy! Szanujcie nas!
Nie dajmy się oszukiwać, nauczmy się odróżniać rzetelną informację od chwytów marketingowych.
Torby degradowalne (torby handlowe z folii polietylenowych wytworzone z udziałem dodatków inicjujących przyspieszoną degradację wyrobu)
Obecnie dostępne są torby handlowe z różnymi dodatkami, których składu chemicznego dostawcy nie ujawniają, które noszą nazwy TDPA (Totally Degradable Plastics Additives) lub d2w. Dodatki te (ok. 3%) wprowadza się w celu przyspieszenia degradacji folii polietylenowej. Torby takie są to „TORBY DEGRADOWALNE” często mylnie nazywane biodegradowalnymi. Degradacja a biodegradacja, nie są to terminy równoważne!
Torby degadowalne są często określane jako oxy-degradowalne. Oxo-degradacja jest to proces rozkładu tworzywa, bez udziału mikroorganizmów, pod wpływem czynników zewnętrznych światła i tlenu. Jednak często producenci takich materiałów stosują błędne oznakowanie swoich produktów, reklamując je jako oxo-biodegradowalne czy czasami nawet kompostowalne.
Dodatki degradujące powodują, iż materiał torby ulegnie szybciej rozkładowi niż podobna torba z tworzywa sztucznego. Według niektórych źródeł torby z dodatkiem TDPA ulegają degradacji (fragmentacji, ale nie rozkładowi na resztki organiczne) w środowisku naturalnym w ciągu 24 miesięcy. Jednak brak jest jakichkolwiek atestów, badań czy dowodów potwierdzających rozkład przedmiotowych toreb w przeciągu takiego właśnie czasu w polskich warunkach klimatycznych.
Z jednej strony „plus” zastosowania dodatków degradujących, że torba tego typu szybciej ulegnie rozkładowi niż torba z czystego polietylenu ale z drugiej strony „minus”, gdyż jest to sprzeczne z zasadom prawidłowej edukacji ekologicznej ponieważ zachęca się do wyrzucania takich toreb gdziekolwiek... a one nie nadają się do kompostowania, nie są biodegradowalne, nie uzyskały certyfikatu przydatności do kompostowania.
Stosowanie tzw. degradantów może mieć pożądane efekty w niektórych zastosowaniach jednak przy zastosowaniu ich na większą skalę w opakowalnictwie staje się poważnym problemem z punktu widzenia metody odzysku tj. recyklingu materiałowego. Ze względu na dodatki jakie zawierają mogą negatywnie wpływać na jakość uzyskanego surowca wtórnego w recyklingu materiałowym.
Torby degradowalne oferuje np. sieć handlowa Tesco, Lewiatan.
Torby biodegradowalne (wytwarzane z polimerów biodegradowalnych)
Torby biodegradowalne są wykonywane z polimerów biodegradowalnych, które są wrażliwe na działanie enzymów wytwarzanych przez bakterie i grzyby. Końcowymi produktami biodegradacji takiego tworzywa są biomasa (kompost), woda i gazy tj. dwutlenek węgla (dla warunków tlenowych) lub metan (dla warunków beztlenowych).
Do produkcji biopolimerów wykorzystywane są odnawialne surowce takie jak: cukier, skrobia, oleje roślinne czy celuloza modyfikowana chemicznie. Są one pozyskiwane najczęściej z takich materiałów roślinnych jak kukurydza, ziemniaki, zboże, trzcina cukrowa i drewno.
W Europie prawnie obowiązującą normą dla tworzyw kompostowalnych jest norma EN 13432. W USA obowiązującą normą w tym zakresie jest ASTM D6400, a w innych krajach ISO 17088. Badania powinny zostać wykonane w niezależnej jednostce certyfikującej a po uzyskaniu certyfikatu wyrób powinien zostać oznakowany znakiem "seedling" (sadzonka, kompostowalny).
Certyfikat dla tworzyw biodegradowalnych wydawany jest np. przez jednostkę certyfikującą DIN CERTCO (Niemcy), potwierdza on ich biodegradowalność i przydatność do kompostowania (spełnia wymogi normy PN-EN 13432:2002). W Polsce uprawnienia DIN CERTCO do prowadzenia certyfikacji wyrobów przydatnych do kompostowania oraz przyznawanie znaku „kompostowalny” uzyskało Centrum Certyfikacji w Centralnym Ośrodku Badawczo-Rozwojowym Opakowań w Warszawie.
Pojawiającym się zarzutem dla toreb biodegradowalnych jest powstający podczas ich rozkładu dwutlenek węgla, który jest gazem cieplarnianym. Jednak należy podkreślić, że dwutlenek węgla jest jednym z produktów rozkładu materii organicznej i towarzyszy wszystkim procesom biodegradacji. Ilości dwutlenku węgla wydzielane w tych procesach biologicznych jest nieporównywalnie mniejsza, niż emisje z procesów przemysłowych oraz transportu i można stwierdzić, że nie zagrażają środowisku.
Torby biodegradowalne oferuje np. sieć handlowa Carrefour.
Torba biodegradowalna, po wykorzystaniu powinna zostać zdeponowana w pojemnikach do zbiórki odpadów organicznych, albo w przydomowych kompostowniach.
Pamiętaj
Najkorzystniejszym rozwiązaniem dla środowiska jest stosowanie toreb wielokrotnego użycia!
Ewa Łabno
ul. Męczenników Oświęcimia 42